سه تار مفاخری ( سوخته کاری )

سه‌تار از سازهای زهی و مضرابی موسیقی ایرانی است که معمولا با ناخن انگشت اشارهٔ دست راست نواخته می‌شود. این ساز، دارای ۴ سیم از جنس فولاد و برنج است. سه‌تار در گذشته سه سیم داشته و اکنون چهار سیم دارد که سیم سوم و چهارم آن نزدیک به هم قرار دارند و هم‌زمان نواخته می‌شوند از پایین سیم سوم سه تار که سیم اضافه شده ی متاخر است به سیم مشتاق معروف است و به روایتی از ابوالحسن صبا این سیم را نخستین بار درویشی به نام مشتاق علی شاه به این ساز افزوده‌است و از آن زمان سه تار دارای چهار سیم شد. سه‌تار دارای ۲۵ یا 28 پردهٔ قابل حرکت از جنس روده‌ی حیوانات یا پلیمر است. سه‌تار پیشتر هم‌خانواده با سازهایی چون دوتار و تنبور بوده‌است و امروزه به تار بسیار نزدیک‌تر است. در موسیقی دستگاهی ایران استفاده از سه‌تار بسیار رواج دارد؛ گرچه بیشتر برای تک‌نوازی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این ساز برای هر دستگاه کوک ویژه‌ای دارد ولی فاصلهی چهارم یا پنجم پایین رونده معمولاً بین سیم‌های اول و دوم ثابت است. در ساخت ساز سه‌تار معمولاً از چوب (گردو و توت ) برای بدنه، صفحه و دسته و از فلز (برنج و فولاد) برای سیم‌ها و از استخوان برای تزئینات دسته، شیطانک و گاهی اوقات سیم‌گیر استفاده می‌شود نوازندگان برجسته ی این ساز : میرزا عبدالله، درویش خان، ابوالحسن صبا، نور علی برومند، نصرت اله ابراهیمی، ارسلان درگاهی، یوسف فروتن، سعید هرمزی، داریوش صفوت، احمد عبادی، جلال ذوالفنون، محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، داریوش طلایی، داریوش پیرنیاکان، مجید درخشانی، کیوان ساکت، حمید متبسم، مسعود شعاری، بهداد بابایی،